S-drill - nurkowanie techniczne | Nurkomania (2024)

nurkowanie techniczne

Potocznie przez S-drill rozumie się procedurę dzielenia się gazem z partnerem ("S" od "safety" - bezpieczeństwo). Nurek techniczny niezależnie od federacji w jakiej uzyskał wyszkolenie powinien umieć w sytuacji "braku gazu", podzielić się nim z partnerem. Procedura polega na oddaniu przez dawcę podstawowego drugiego stopnia (tego na długim wężu ^[1]) - biorcy (nurkowi w potrzebie). Procedura ta znacznie różni się od umiejętności "brak powietrza", której z pewnością uczyłeś się na podstawowym stopniu nurkowym. Ta procedura, niejest ani lepsza ani gorsza, od tej, której uszyłeś się wcześniej, jest po prostu przewidziana do konfiguracjitechnicznej (konfiguracja sprzętowa determinuje nasze zachowanie, a nie to czy nurkujemy technicznie czy rekreacyjnie).

Procedura S-drill uczymy się na początku na płytkiej wodzie, kiedy jąopanujemy ćwiczenia przenoszą się głębiej, aż wykonanie S-drilla niebędzie problemem na żadnej głębokości, procedura powinna być opanowana zarównow masce jak i bez maski nurkowej. Bez maski występuje nie ostre widzenie i bezpośredni kontakt nosaz wodą - dla części nurków jest to spory problem - a na poziomie nurkatechnicznego nie może być tu problemu. Problem to kłopoty, kłopot to stres aod stresu do wypadku droga nie jest daleka - wypada wrócić do ćwiczeniapodstawowego "oczyszczeniemaski z wody").

Podstawowa procedura składa się kilku prostych czynności, część wykonuje biorca, część dawca (domyślnie Ty):

1. Sygnalizacja problemu. Biorca sygnalizuje znakiem "braku gazu" początek procedury. Aby znak był dostrzeżony dawca musi na niego patrzyć, jeżeli tak nie jest, biorca musi przykuć jego uwagę, może wykonać: gwałtowny ruch, dotknąć jego ramienia ręką jeżeli jest blisko, dać znak światłem lub użyć sygnału dźwiękowego, wszystko zależy od sytuacji i posiadanych środków. Na kursie najczęściej nurkowie widzą się w chwili rozpoczęcia ćwiczenia i z kontaktem wzrokowym nie ma problemu, w realnych warunkach bywa różnie. Bezpieczny nurek powinien zachowywać się odpowiedzialnie i jeżeli nie jest w stanie komunikować się z partnerem na większą odległość, dystans między nimi powinien być odpowiednio zmniejszony. Dobra odległość to taka, przy której nurkowie po wyciągnięciu rąk w swoją stronę są w stanie złapać się za dłonie.
2. Podpłyń. Podpłyń do biorcy, jednocześnie prawą ręką złap za wąż podstawowego drugiego stopnia. Wąż łapiemy metodą na "zaciśniętą pięść" bezpośrednio przy puszce, od dołu, zewnętrzną stroną dłoni skierowaną w stronę biorcy.
3. Wyjmij automat. Weź wdech i wyjmij automat z ust. Jednocześnie możesz lewą ręką podać sobie automat zapasowy, jeżeli nie ma czasu lub lewą rękę masz zajętą, możesz wziąć automat zapasowy dopiero po podaniu automatu biorcy (przy dobrze dopasowanej gumce na automacie zapasowym, automat ten możesz również, chwycić w usta bez użycia rąk).
4. Zsuń wąż z szyi. Pochyl głowę tak, żeby wąż zjechał Ci z szyi i wyciągnij prawą rękę wraz z automatem w stronę biorcy. Skracasz w ten sposób dystans jaki musi pokonać biorca.
5. Podaj automat biorcy. Biorca bierze trzymany przez ciebie automat do ust i oczyszcza go z wody (wydech, przycisk dodawczy). Możesz puścić automat dopiero, kiedy znajdzie się on w ustach biorcy i upewnisz się że jest "OK". Biorca może sobie pomóc przytrzymując puszkę lub wąż ręką.
6. Uwolnij wąż. Uwolnij całą długość węża, wyciągając go z za kanistra\pasa\noża\kołowrotka. Po uwolnieniu węża, można jeszcze za niego kilkakrotnie szarpnąć, aby upewnić się, że cały wąż został uwolniony. W czasie tej operacji i wynurzania, biorca powinien trzymać wąż automatu tak, aby nie został mu wyrwany z ust, nie będzie to, więc uchwyt zaraz przy puszce, ale około 90cm od niej. Przy prostej ręce (największa odległość, na jaką można wyluzować wąż przy bardzo mocnym szarpnięciu) długość węża między uchwytem a puszką automatu powinna zapewnić pewien luz.
7. Zakończ wymianę. Zapytaj biorcę czy "OK", jeżeli tak to pozwól mu się "sklarować" - wpiąć podstawowy automat do prawego d-ringu ramiennego.
8. Zatrzymaj się - pomyśl. Teraz nie pozostaje nic innego jak zakończyć nurkowanie, jak to zrobicie zależy tylko od was i od sytuacji. Dalsze postępowanie mimo, że jest częścią procedury może przebiegać bardzo różnie. Myślę, że jasnym jest dla wszystkich, że procedura wynurzenia będzie wyglądała inaczej z 5m i z 55m. Duży wpływ ma tu rodzaj nurkowania: dekompresyjne/bezdekompresyjne, rodzaj użytych gazów, odległość od liny opustowej i wiele innych. Wydaje się zasadnym sprawdzić zapas gazu na manometrze (jeżeli sytuacja na to pozwala), zanim podejmiemy dalsze działanie, ale nie jest to wymagane. Na kursach szkoleniowych dalsze działanie polega najczęściej na przepłynięciu pewnego odcinka w poziomie - chodzi o sprawdzenie czy para nurków jest w stanie koordynować swoje działania, kontrolować kierunek płynięcia oraz prawidłową głębokość. W tym celu dawca łapie biorcę za rękę w okolicach łokcia (nie ma znaczenia czy to prawa czy lewa ręka, wszystko zależy od sytuacji), nurkowie są ustawieni w jedną stronę, ramie w ramię. Sygnałem do ruszenia może być lekkie pchnięcie łokcia biorcy w przód. Prawidłowy uchwyt jest szczególnie ważny, kiedy biorca nie ma maski - prowadzimy prawie "ślepego".

[1] - Konfiguracja techniczna wymaga posiadanie długiego węża 1,6-2,1m (zależnie od wysokości nurka, większy nurek - dłuższy wąż). Wąż wychodzi z pierwszego stopnia automatu znajdującego się na prawej butli (automat podstawowy). Wąż skierowany jest w dół, na wysokości pasa zakręca do góry, przechodzi nad lewym barkiem i kieruje się nad prawy bark (owija się wzdłuż tylniej części szyi) i z prawej strony wchodzi do ust. Dolna część węża może być stabilizowana przy pomocy kanistra latarki\pasa\noża\kołowrotka. Przy braku gazu, podajemy swój podstawowy stopień, głównie z dwóch powodów: po pierwsze biorca widzi, że ten automat działa prawidłowo, ma 100% pewności, że jest sprawny, co zwiększa jego komfort i poczucie bezpieczeństwa. Drugi powód wynika z faktu, że jest na długim wężu, łatwiej można go podać i wspólnie oddychać w czasie płynięcia.